Οικονομικά νέα
Μια λεπτή γραμμή?
Σήμερα πήρα ένα πολύ καλό ερέθισμα για μια κουβεντούλα. Υπάρχει μια διαχωριστική
γραμμή μεταξύ του να δέχομαι την ξένη κουλτούρα και του να
αλλοτριώνομαι.
Πολύ λεπτή γραμμή όντως.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβει και ο κόσμος
γιατί μιλάμε. Έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια γνωστή ηλικιωμένη γυναίκα, η
οποία με παρακάλεσε να της στείλω ένα φαξ σε έναν πάροχο
τηλεπικοινωνιών, -ευτυχώς όχι στον ΟΤΕ- και μου είπε ότι επειδή οι
άνθρωποι που της τηλεφωνούν δεν καταλαβαίνουν τα αγγλικά του αυτόματου
τηλεφωνητή, θέλει να της αλλάξουν το μήνυμα στα ελληνικά.
Κεραμίδα μου ήρθε η όλη ιστορία. Σε αυτόν το τόπο ο καθένας λειτουργεί
πέρα από όρια και κανόνες,βγάζει χρήματα στην πλάτη του Έλληνα πολίτη -
πελάτη και μετά τον υποχρεώνει και να κάνει αίτηση για να μπορεί να
απαντά ο τηλεφωνητής του στην γλώσσα αυτού του τόπου, που πληρώνει αυτόν
τον πάροχο υπηρεσιών για να λειτουργεί στον τόπο μας. Είμαστε καλά ή
θέλουμε δέσιμο; Πρώτη φορά βλέπω να σε υποβάλλουν σε ταλαιπωρία και να
τους πληρώνεις και από πάνω για να το κάνουν.
Ποιος άραγε θα συμμορφώσει αυτούς τους κυρίους; Υπάρχει κάποια αρχή που
μπορεί να πει -αν το ξεχάσανε- σε όλες τις ξένες εταιρίες, ότι εδώ είναι
η Ελλάδα και στην Ελλάδα ο κόσμος του οποίου τα χρήματα ζητάνε, μιλά
ΕΛΛΗΝΙΚΑ;
Η γραμμή λοιπόν της αλλοτρίωσης είναι, το να μην δεχόμαστε να
υποχρεωνόμαστε να μιλάμε μια ξένη γλώσσα στην καθημερινότητα μας, να μην
δεχόμαστε τα ξενόφερτα μηνύματα έτσι χωρίς λογοκρισία, να μην ξεπουλάμε
μία γλώσσα και έναν πολιτισμό αιώνων για χάρη της οποιασδήποτε
διευκόλυνσης.
Είμαστε Έλληνες και πρέπει αυτό να μας φορτίζει με όλη την ευθύνη του
πολιτισμού και της γλώσσας μας που πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανά και
αλώβητα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!!!
« επιστροφή στη κατηγορία Ας το δούμε και αλλιώς
