Οικονομικά νέα

     

 Του Γιώργου Κατικά

 

 

Την ώρα που ένας ολόκληρος λαός αγωνίζεται για την καθημερινή του επιβίωση θεωρώ περιττό να συνεχίζουμε να αναζητούμε την αιτία για όλα όσα μας άλλαξαν τη ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι τόσα πολλά που μάλλον μας μπερδεύουν περισσότερο παρά μας βοηθάνε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι ζούσαμε για πολλά χρόνια πάνω από τις οικονομικές μας δυνατότητές, σε ένα κράτος ανοργάνωτο για να μην μπω ανύπαρκτο και σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιασμένη λάθος και ανήμπορη να αντιμετωπίσει την πρώτη οικονομική αναποδιά που της έτυχε. Τόσο απλά.

Ξεκινώντας από την Ευρωπαϊκή Ένωση νομίζω πως αργά η γρήγορα τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Ήδη το πρόβλημα έχει φτάσει σε τέτοιο μέγεθος που για να αντιμετωπιστεί απαιτούνται ριζικές αλλαγές και τολμηρές αποφάσεις.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, το ενιαίο νόμισμα είναι ένα τεράστιο οικονομικό εγχείρημα που ωφέλησε πάρα πολύ τις οικονομίες που το υιοθέτησαν για να πιστέψουμε ότι έστω και την ύστατη ώρα δεν θα γίνει αυτό που πρέπει ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα επιτευχθεί ένας μεγάλος συμβιβασμός και απομένει στους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης να απαιτήσουν περισσότερη δημοκρατία και συμμετοχή στις αποφάσεις των μεγάλων και των οικονομικά ισχυρών.

Εμείς όμως τι ρόλο έχουμε και ποια η δική μας θέση μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις;

Γνώμη μου είναι πως το κύριο μέλημά μας θα πρέπει να είναι η φυγή προς τα εμπρός και η αλλαγή των δικών μας προτύπων. Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε πρώτα από τους εαυτούς μας και ύστερα από το κράτος την αλλαγή.

Νομίζω πως τα τελευταία δύο χρόνια μας έκαναν να μιλήσουμε τόσο για πολιτική όσο δεν είχαμε μιλήσει τα τελευταία 35 χρόνια. Μιλήσαμε για κράτος δικαίου και για νομιμότητα των αποφάσεων. Για δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα, για πιστή εφαρμογή των νόμων, για φορολογική συνείδηση, για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, για περιορισμό του σπάταλου κράτους και για πραγματική δωρεάν υγεία και παιδεία.

Μιλήσαμε για πάρα πολλά αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε την κουβέντα κατά μέρος και να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά να κάνουμε πράξη τα όσα θέλουμε να πιστεύουμε πως μπορεί να μας χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον.

Η χώρα έχει ανάγκη να εκφραστεί από νέες αφηγήσεις και καινούριες πρακτικές.

Όμως πρώτα από όλα πρέπει εμείς να ξεφύγουμε από την αδράνεια και τη φυγόπονη αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Ιδέες που μιλούν για λαϊκή επανάσταση, ανυπακοή, γενικό ξεσηκωμό ίσως να γοητεύουν αλλά σπάνια απέδωσαν τα αναμενόμενα .Η διαίρεση, η αλληλοκατηγορία ποτέ δεν άφησαν έργο πίσω τους γιατί συχνά εξόρισαν ικανούς ανθρώπους και εξέθρεψαν φελλούς και ανίκανους. Η μετανάστευση αυτή τη φορά δεν είναι λύση. Η χώρα δεν είναι όπως το 1950 και τα βήματα προόδου που έχουν συντελεστεί είναι τόσα πολλά που δεν αφήνουν κανέναν περιθώριο για σύγκριση ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Η χώρα έχει ανάγκη από τη νέα γενιά να μείνει και να παλέψει .Έχει κανένας άραγε φανταστεί ότι το μέλλον εκτός συνόρων θα είναι πιο εύκολο;

 Ο φαύλος κύκλος λοιπόν της μιζέριας και της απαισιοδοξίας πρέπει να σπάσει.

Οι προηγούμενες γενιές αντιμετώπισαν σκληρότερα διλλήματα και χειρότερες συνθήκες και όμως δεν έσκυψαν το κεφάλι. Ίσως δεν μας κληροδότησαν ένα κράτος όπως θα το θέλαμε αλλά είναι και αυτό για μας μια πρόκληση.

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα που μας έφερε στα πρόθυρα της κατάθλιψης και της οικονομικής εξαθλίωσης νομίζω πως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να καταριόμαστε τη μοίρα μας και να βρούμε διέξοδο μέσα από όσες επιλογές έχουμε πραγματικά στα χέρια μας. Χωρίς από μηχανής Θεούς ,χωρίς να κατασκευάζουμε σωτήρες με το μυαλό μας.

 Πιστεύω πως έχουμε τη δυνατότητα ακόμα να επιλέξουμε και να ζήσουμε σε ένα μέλλον καλύτερο που θα εκφραστεί αυτή τη φορά από τις δύσκολες αλλά μακροπρόθεσμες και πιο στέρεες λύσεις. Νομίζω πως αυτές τις ώρες καλό είναι να είμαστε λίγο πιο αισιόδοξοι. Το έχει ανάγκη η χώρα το έχει ανάγκη ο κόσμος μας.